การเดินทาง ไม่สิ้นสุด

มันชอบกลับมานั่งอ่านเรื่องราวที่ตัวเองเคยเขียนบันทึกเอาไว้ใน Blog เสมอ เหมือนเป็นเครื่องเตือนใจว่าเคยผ่านอะไรมาบ้าง บางช่วงเสี้ยววินาทีอาจจะมีคำถามกับตัวเองว่ามันเป็นคนที่ยึดติดกับอดีตอะไรมากมายที่ต้องมานั่งอ่านทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาบ่อยๆ แต่สิ่งที่เห็นก็พอทำให้ใจชื้นอยู่บ้างว่าทุกวันนี้ที่เป็นอยู่นั้นต่างกับวันเก่ามากโข ต้นทางที่จากมานั้นไกลกว่าจะกลับไปในแบบเดิม แต่อย่างหนึ่งที่ไม่เคยหนีไปไหนจากมันไกลคือขวดเบียร์ซึ่งก็ลดลาวาศอกกันไปตามอายุที่เพิ่มมากยิ่งขึ้น อีพะยอมผมหยิกจุดตะเกียงน้ำมันเตาเรียกมันอยู่จากฟากปลายนาฝั่งกระโน้นไหวๆ สะดุ้งตื่นสะกิดถ้วยกาแฟขี้ชะมดจากเกาะสุมาตราที่เพื่อนแอร์โฮสเตรสสาวสวยหิ้วมาฝากเมื่อครั้งมีเที่ยวบินไปทางเกาะใหญ่

อะไรกันหละที่ทำให้เราเปลี่ยนจากคนที่เคย ไปเป็นอื่น ไม่ว่าจะเป็นการงาน ความคิด รวมไปถึงมุมมองในการใช้ชีวิต มันก็ตลกดีที่ได้ย้อนกลับไปมองดูว่าได้ทำอะไรลงไปบ้าง ที่สำคัญคือตอนนี้นอกจากคำถามแรกนั้นแล้วก็มีคำถามพ่วงมาว่า “กูทำลงไปได้ยังไง” บางเรื่องบ้าบิ่น บางเรื่องก็ยังไม่รู้ว่าปลายทางที่สุดแล้วผลลัพธ์จะสรุปลงที่ตรงไหน แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่มีคำตอบเพราะมันเองเชื่อว่าชีวิตที่ดำเนินคือการใช้ระหว่างทาง

ไม่ว่าวันเก่าเดินจากมาอย่างไรทางเส้นใหม่ข้างหน้าจะถูกวาดขึ้นเสมอ ไม่มีใครมาขีดเส้นลากล็อคไว้ นอกจากต้นแบบที่แตกต่างในอดีตของเพื่อนมนุษย์เหล่านั้นได้ทำให้เห็นเป็นตัวอย่าง ได้เลือกเรียนรู้บนหนทางที่ต้องเดินไปสู่จุดหมายเดียวกันคือความตาย ในระหว่างนั้นหากรู้สึกเหมือนมืดมนหาทางออกไม่เจอ ก็คงเป็นตัวมันเองที่เลือกขังลมหายใจเอาไว้ในกรอบความคิดที่คับแคบแสนทรมานในเกาะเล็กๆ อันแห้งแล้งที่คอยกัดกร่อนวิญญาณให้ตายลงไปอย่างช้าๆ สุดท้ายก็กลายเป็นซากศพเน่าผุแม้แต่วัชพืชก็ไม่อยากจะดูดซึมไปเป็นอาหาร

ในยุคสมัยที่การมองอนาคตในระยะยี่สิบสามเมตรไม่เพียงพอต่อการเจริญเติบโตของหัวใจ ควรเปลี่ยนหน่วยวัดมาเป็นอย่างอื่นเพื่อที่จะทำให้ได้เห็นอะไรยาวไกลมากยิ่งขึ้น จากมองเห็นแค่ตัวเองก็เริ่มมองคนอื่นรอบข้าง สังคม เพื่อนมนุษย์ สิ่งมีชีวิต อนุภาค สะสาร ไกลออกไป ไกลออกไป ถ้าหากได้มีโอกาสปูเสื่อล้อมวงก๊งบียร์กับผองเพื่อนที่ดวงจันทร์ของดาวเสาร์สักครั้งก่อนตายก็คงดีไม่น้อย

ไม่มีใครบอกว่าการใช้ชีวิตนั้นมันง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับหมู่คนที่ต่อสู้ดิ้นรนในสังคมที่ไม่มีความทัดเทียมเท่ากันในการที่จะเลือกแสดงออกทางความคิด สิ่งสวยงามที่วางเอาไว้คงเป็นได้แค่เรื่องวาดฝัน แต่ก็ไม่มีใครบอกว่าเป็นไปไม่ได้ หากไม่สำเร็จในช่วงชีวิตนี้ก็คงมีคนมาสานต่อไปในภายหน้า ผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไรคงยังไม่รู้ มีแต่เพียงเป้าหมายอยู่แสนไกลที่เด่นชัดบนหาดทราย เพียงห้วงยามคลื่นซัดสาดก็อาจพรากความฝันนั้นให้หายไป

เราไม่สามารถแบกทุกอย่างเอาไว้ได้ จริงๆ แล้วเขาก็มีคำกล่าวกันว่าสิ่งที่ยากกว่าการทำหลายๆ อย่างคือการเลือกที่จะไม่ทำอะไรเหล่านั้น เพราะตามสัญชาตญาณความอยากของคนเราแล้วมันเลือกที่จะทำทุกอย่างให้ได้ เมื่อทำอะไรหลายอย่างพร้อมกันจึงไม่สามารถทำอะไรได้ดีสักที เพราะมันไม่ได้เลือกจดจ่อว่าเราต้องทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันในและสำเร็จช่วงเวลานั้นๆ

ความอยาก ความกระหาย ความท้าทาย มันก็ดี มันทำให้เราเป็นคนไม่หยุดนิ่งอยู่กับที่ ยิ่งโดยเฉพาะในยุคปัจจุบันด้วยแล้ว ไม่ได้มองว่าเราไม่สามารถที่จะหลบลี้หลีกหนีวัฏจักรวงจรยุงลายแห่งความกระหายเลือดนี้ได้ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เราเลือกที่จะเล่นกับมันก็คงต้องรู้จักวิธีการเล่น เล่นผิดท่าอาจจะเอวเคล็ด ปวดตามเนื้อตัวไปอีกนาน เล่นทีละท่าเอาเน้นๆ ดีกว่าเห็นผลลัพธ์แล้วค่อยเปลี่ยนรูปแบบใหม่จะดีกว่าไหม

ไม่ใช่ว่าจะยอมแพ้ต่อความหลากหลายที่ถาโถม ไม่ใช่ว่าใจไม่สู้ ไม่ใช่ไม่อยากท้าทายกับสิ่งใหม่ เพียงแต่คิดว่ามันควรที่จะเลือกเรื่องที่ต้องท้าทายกันบ้าง เพราะว่าเวลาชีวิตมันมีจำกัด พลังชีวิตมันมีจำเขี่ย รายทางที่ผ่านมามันอาจจะมีรายละเอียดหลุดหล่นหายบ้างก็อยากจะกลับไปเก็บเกี่ยวเหลียวมอง เป้าหมายใหญ่ในชีวิตที่ยังไม่ชัดเจนก็อยากจะขอเวลาพักวาดมันขึ้นมาให้เด้งเด่นเพื่อที่จะได้เล็งเป้าใด้เน้นๆ ในระยะไกลกว่าเดิม ยิ่งชัดเท่าไหร่มันก็สามารถยิงเข้าจุดได้แม่นยำเท่านั้น

สิ่งที่ได้ทำไปแล้วหลายอย่างล้วนแล้วแต่เป็นแค่หมัดแย็บ มันคงถึงเวลาที่ต้องถามหาหมัดฮุค เอาจะๆ ทีเดียวจอดแล้วจากลาวงการแบบสะท้านสะเทือนเหมือนเขาทราย แกแล็คซี่ คงจะดีมิใช่น้อยถ้าทำได้อย่างนั้น

ขอให้มันมีความสุขกับการใช้ชีวิต