บทเพลงแห่งความทรงจำ (1)

ความทรงจำเก่าๆ จักพร่างพรายกลับมา ถ้าหากได้ยินเสียงเพลงเหล่านั้นขับขาน ชวนย้อนให้กลับไปนึกถึงอดีต ที่ล่วงเลยเก่ากาล ภาพแห่งวันเก่าเหล่านั้น กลับมาโลดแล่นในสมองอีกครั้ง

สุขบ้าง ทุกข์บ้าง ตามประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านพบ แต่จักอิ่มเอิบกับความรู้สึกมิเบื่อหน่าย แม้บางอย่าง บางบทเพลงจะคอยทิ่มแทงใจ แต่ก็ยังคงพร้อมที่จะกลับไปดื่มด่ำกับความทรงจำเก่าๆ มิเสื่อมคลาย

เมื่อใดเสียงดนตรีรำพัน สองหูได้ยิน สมองส่วนนั้นจักสั่งการขุดคุ้ยความทรงจำที่พานพบกลับมาทันที ไม่ต้องหยุดคิดให้เสียเวลาว่านั่นคือชีวิตช่วงไหน

ชีวิตผมส่วนใหญ่ จึงผูกติดอยู่กับเสียงดนตรี

ทุกๆ เช้า เมื่อเกือบยี่สิบปีที่ผ่านมา บทเพลงที่คอยขับขานทุกเมื่อเชื่อวันคงเป็น Handy Man ของ James Taylor, Heart of Gold ของ Neil Young และ Baby Can I Hold You ของ Tracy Chapman ฟังดูแล้ว ออกแนวเพื่อชีวิตทั้งนั้น ยังมีอื่นๆ อีกหลากหลายวกวนเวียน ไม่เว้น Have you ever seen the rain ของ CCR

พี่ชายของผมที่เพิ่งเข้ารับราชการครูใหม่ๆ กลิ่นอายนักศึกษา ปี 4 ยังไม่จางหาย คอยเปิดเทปเพลงพีค๊อกที่เพื่อนๆ จาก มหาลัยพากันฟัง ทุกเช้า

ผมยังไม่เข้า ป. 1 ด้วยซ้ำ

สามสี่ปีต่อมา บทเพลงลูกทุ่งเริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิต เพลงเอกประจำใจ คงหนีไม่พ้น สาวจันทร์กั้งโกบ ที่ถือเป็นตราประทับหน้าผาก เพราะงานไหนงานนั้น ผมร้องอยู่เพลงเดียว

ช่วงปี 2534-35 เสียงเพลงเพื่อชีวิตแทรกซึมเข้าสู่ร่างกาย อิทธิพลที่รับมาเต็มๆ คงหนีไม่พ้น พงษ์สิทธิ์ คำภีร์ เพลงโรงเรียนของหนู ทำให้ผมต้องหัดเล่นกีต้าตั้งแต่อยู่ ป. 4 สองปีถัดมา ผมจึงร้องและเล่นกีต้าร์เป็นเพลงได้ตอนเรียน ป. 6 ในเพลง ไถ่เธอคืนมา

สมัยเรียน ม. 2 เพลงสากล หวนกลับเข้าสู่โสต อีกครั้ง Scorpions คือกลุ่มร็อกแรกๆ ที่ไหลซึมเข้าสู่เส้นเลือด ตามมาด้วย The Eagles พร้อมๆ กับย่างกลายเข้ายึดตำแหน่งมือเบส ในวงดนตรีโรงเรียน เพราะว่า แต่ละคนอยากจะเล่นกีต้าร์กันทั้งนั้น ผมไม่ค่อยสู้คน ก็เลยปล่อยมันไป หลังจากที่ก่อนหน้านี้ลองตีกลองอยู่ช่วงนึง แต่มีคนตีได้ดีกว่าเลยยกกลองให้เขาไป

Deep Purple, UFO เริ่มไหลเข้าสู่ชีวิตในช่วง ม.ปลาย หลายคนอาจจะสงสัย ทำไมมันยากเย็นขนาดนั้นวะ มันก็ยากสิครับ กว่าจะได้เทปม้วนนึงๆ นี่ เลือดตาแทบกระเด็น รับจ้างตัดอ้อยอยู่ตั้งหลายวัน (เรื่องจริงครับ รับจ้างตัดอ้อย) ระยะทางระหว่างตัวเมืองกับบ้านก็ใช่ว่าจะใกล้ ไหนจะถนนลูกรัง รถสองแถววิ่งวันละไม่กี่คัน

ซ้อมดนตรีเสร็จตอนเย็นก็ต้องรีบปั่นจักยานกลับบ้านอีก 10 กิโล ลัดเลาะไปตามชายเขา ถ้าวันไหนกลับถึงเร็วก็ต้องออกไปซ้อมฟุตบอล ที่สนามโรงเรียน กีฬาประจำตำบลรออยู่ ตัวเล็กกว่าเพื่อนในทีม แต่ได้เล่นเป็นปีกซ้าย อาศัยวิ่งเร็ว และพี่ชายเป็นกัปตันทีม พี่เขยเป็นเซ็นเตอร์ฮาร์ฟ ลุยกันตามประสาบ้านนอก ใส่เสื้อหลากสี รองเท้าตามมี

กลับมาจับกีต้าร์อีกครั้งในช่วง ม.ปลาย เพราะเพื่อนที่เล่นกีต้าร์ตอน ม.ต้น หนีไปเรียนสายอาชีพ เพราะเกลียดคุณครูสอนวิชาพระพุทธศาสนา และเพลงใกล้รุ่ง ได้กลายเป็นเพลงบังคับสำหรับการแข่งขันตั้งแต่นั้นมา

อาการมึนงง หลังจากสอบติดโค้วต้า ก่อนเรียนจบ ม. 6 ยังไม่จางหาย ผมไม่รู้ว่าทำไมผมเลือกเรียน “การสื่อสารมวลชน” แต่สาเหตุหลักๆ เท่าที่ผมจำได้ อาจจะเป็นเพราะผมเห็นว่า มันเปิดเป็นปีแรก ที่มหาวิทยาลัยมหาสารคาม ก็เลยเลือกจิ้มเอา สรุปว่า ติดโควต้า มาอันดับสองจาก 21 คน คัดมาแล้วจากเก้าร้อยกว่าคน (มั่วไปได้ไงวะเนี่ย)

ช่วงเวลากระหน่ำฟังเพลงก็เข้ามาถึง เพราะผมไม่ได้เล่นดนตรีอย่างที่เคยอีกแล้ว ใครที่รู้ว่าสื่อสารมวลชนหรือนิเทศศาสตร์ เขาเรียนกันยังไง คงจะรู้ว่าพวกที่ทั้งเรียนทั้งทำกิจกรรมระหว่างเรียนคงไม่ค่อยมีเวลาโงหัวไป ทำอย่างอื่น

แค่ เขียนข่าวให้ได้ เขียนสารคดีให้ผ่าน แบกกล้องถ่ายงาน ตัดต่อทำรายการโทรทัศน์มันก็หนักหนาสาหัส ไหนยังจะมีวิชาเฟอฟอร์มเม้นอาร์ท พระเจ้า เราต้องเล่นละครเวที

จริงๆ แล้วผมไม่ใช่พวกนักกิจกรรมมหาลัยเลย ผมจะทำแค่ที่อยู่ในสาขาวิชาที่เรียน หลักๆ คือเล่นละคร ชอบแสดงเป็นต้นไม้ ก้อนหิน และไอ้หื่น (ไอ้หื่นคือตัวแสดงที่ผมเล่นล่าสุดให้วิชาภาพยนตร์ หนังโปรเจ็คจบ)
พอว่างจากกิจจกรรมเหล่านี้ ผมก็หันหน้าเข้าหาหนังสือ ฟังเพลง

ผมอยากฟังเพลง The House Of The Rising Sun ของ The Animals แต่ตอนที่ไปหาซื้อเทป ผมเห็นปกเทปมันเขียน Animals มีรูปหมูบินอยู่ตรงปกเทปก็เลยหยิบมา กลับมาถึงบ้าน เปิดฟัง เออหวะ เพลงมันแปลกๆ ดี อ่านดูปกเทป อ้าว นี่มัน Pink Floyd ชุด Animals นี่หว่า ไม่ใช่วง The Animals อย่างที่ต้องการ

หลังจากนั้นมา ผมก็ลืม The Animals ไปชั่วขณะ ตามหา Pink Floyd เพราะว่า มันนามสกุลคล้ายๆ กับซิกมุนด์ ฟรอยด์ นักจิตวิทยาที่ผมกำลังอ่านหนังสือเขาอยู่พอดี มันเข้าใส้สายโปรเกรสสีพร๊อคไปแล้ว ตามหา Rush ซะนิดนึงนะ ผมสงสัยทุกวันนี้ คนรุ่นใหม่ฟัง Dream Theater แต่ไม่รู้จัก Rush แต่ผมฟัง Rush มาก่อนหลายปี เพิ่งรู้จัก Dream Theater อะไรวะ งงตัวเอง…

เอ้อ ทำไมมันยาวอย่างนี้วะ เอาไว้ต่อตอนหน้านะครับ

มีความสุขบ้าง ตามอดีตดีดี ที่คอยกลับมาสร้างความชุ่มฉ่ำใจครับ

ปล. ผมจึงกลับไปขุดภาพเก่าๆ ที่เคยถ่ายเอาไว้กลับมาฉายใหม่อีกรอบ