สุดท้ายก็ต้อง เดิน

มันอาการหนักนะ ไอ้นี่ ทำไปได้ไง เมื่อตาย

ทำไมแกไม่นั่งรถเมล์มาวะ รถไม่ติดหรอก ปิดเทอมแล้ว

โหย ทำไปได้

ไอ้บ้า

จากความรู้สึกบ้าๆ บวมๆ เย็นวันนั้น หลังเลิกงานผมออกจากออฟฟิศใหม่ แถวๆ ลาดพร้าว 82 รถมันติด แทกซี่ ก็หายาก รถเมล์ก็ขึ้นไม่เป็น

จึงตัดสินใจ เดิน

เดินไปไหนวะ

เดินกลับห้องพัก แถวๆ ศูนย์วัฒนธรรม โรบินสันรัชดา
ทีแรกก็ไม่คิดว่ามันจะไกลและหนักขนาดนี้ แต่มันหนักจริงๆ ครับ เพราะผมเล่น แบกแลปท๊อปกลับไปด้วย
ตอนนี้ปวดไหล่ยังไม่หายเลยพี่น้องเอ้ย

เส้นทางการเดินวันนั้น

ผมเดินกลับมาทาง เรียบทางด่วนรามอินทรา เข้ามาทางเหม่งจ๋าย ข้ามห้วยหนองคลองบึงไปเรียบศูนย์วัฒนธรรม ผ่านตึก BMW ทะลุ โรบินสันรัชดา รวมเวลา 1 ชั่วโมงกะอีก 20 นาที ถือว่าทำเวลาได้ไม่เลวเท่าไหร่
แต่ล่อซะขาสั่น เพราะวันนั้นซัดกาแฟไป 5 แก้ว ทั้งวันไม่ได้กินข้าว และคืนก่อนหน้าไม่ได้นอน

ถือเป็นการทดสอบสมรรถภาพของตัวเองด้วยความปัญญาอ่อน สิ้นดี
รู้อย่างงี้ ไม่แบก แลปท๊อป กลับด้วยก็สิ้นเรื่อง หนัก
เดี๋ยววันหลังเอากางเกงกีฬาไปด้วย เปลี่ยนแล้ว วิ่งกลับเลย ออกกำลังกายไปในตัว

มันต้องทำเวลาเดินได้ดีกว่านี้ นะ
เพราะผมรู้สึกว่า เว็บไทยซีเอสเอส เริ่มเดินช้าลง ช้าลง บางครั้งถึงขั้นหยุดเดินเอาดื้อๆ

ต้องทำเวลาเดินให้ดีกว่านี้

ต้องเดินได้เร็วกว่านี้

มีความสุขกับการใช้ชีวิตครับ