บทเพลงแห่งความทรงจำ ตอนที่ 2

สวัสดีครับ คุณผู้ฟังทางบ้านทุกท่าน กลับมาพบกันอีกครั้งนะครับ ทุกค่ำคืนวันอาทิตย์ สี่ทุ่มถึงเที่ยงคืน ดึกๆ อย่างนี้ กับเพลงสากลเก่าๆ ฟังสบาย ในรายการ ดนตรีคือชีวิต

วันนี้ผม สิทธิพร อันทะวงษา รับหน้าที่ดำเนินรายการ รับใช้คุณผู้ฟังในค่ำคืนนี้ อากาศเริ่มเหน็บหนาว สายลมเย็นแผ่วเบาเริ่มมาเยือน

“เปิดรายการไปกับเพลงแรก High Flyer ของ UFO เพลงร็อคเก่าๆ ที่หลายท่านคงคุ้นเคยนะครับ สำหรับบทเพลงต่อไป เราข้ามฝั่งไปยังโปรเกรสสีฟร็อค ตลอดการ วงในตำนานอย่าง พิงค์ฟลอย กับเพลง Wish You Were Here ครับ”

ผมกดปุ่ม Play บนเครื่องเล่น พร้อมปรับ Volume เพิ่มขึ้น ขณะที่เสียงกีต้าร์โปร่งท่อนอินโทรของเพลง Wish You Were Here ของ Pink Floyd ลอยไปตามคลื่นอากาศถึงเครื่องรับของผู้ฟังทางบ้านไปพร้อมๆ กัน

บางค่ำคืนของวันอาทิตย์ เมื่อหลายปีก่อนผมได้มีโอกาส ทำหน้าที่เป็นนักจัดรายการวิทยุ ฝึกหัดกับเขาอยู่เหมือนกัน ใช่แล้วครับ เพราะผมเรียนสื่อสารมวลชน มันต้องมีรายวิชาเขียนบทวิทยุกระจายเสียง แต่ในเมื่อมหาวิทยาลัยมีสถานีวิทยุ ให้เราได้ลองจริง ลองดูสักหน่อยจะเป็นไร

โอกาสบินเดี๋ยวของผม มาถึงเมื่ออาจารย์ ผู้รับผิดชอบรายการติดภารกิจไม่สามารถมาดำเนินรายการได้ในยามค่ำคืนวัน อาทิตย์ ในฐานะผู้ใกล้ชิดและแสดงความอยากออกนอกหน้า หน้าที่รับผิดชอบดำเนินรายการแทน จึงตกมาอยู่ที่ผม

สองชั่วโมง กับการนั่งพูดหน้าไมโครโฟนในห้องส่ง สำหรับคนที่ไม่ได้เกิดมาเพื่อสิ่งนั้น อาจจะรู้สึกว่ามันยากลำบาก แต่สำหรับผม มันมีแต่ความท้าทาย ไม่ใช่ว่าผมไม่กลัว ผมกลัวแต่ อยากลอง

สองชั่วโมงกับการคัดสรรบทเพลงสากลเก่าๆ มาให้คุณผู้ฟังทางบ้านได้ฟัง พร้อมหาเกร็ดเล็กๆ น้อยๆ ทางด้านดนตรีมานำเสนอมันคงไม่นานสำหรับคนที่ชอบอย่างผม

ความทรงจำในวันนั้น ยังติดตาติดใจผมตลอดมากับประสบการณ์การเป็นผู้ดำเนินรายการวิทยุกระจายเสียง แบบออนแอร์ จริงๆ ที่ไม่ใช่เสียงตามสายหรือ วิทยุชุมชนนั้นเป็นเช่นไร

ผมห่างหายจากการเล่นดนตรีไปในช่วงปลายแห่งการเล่าเรียนอุดมศึกษา เพราะเอาเวลาไปคร่ำเคร่งกับการทำหนังสือพิมพ์ เล่นละครเวที ที่สำคัญ ต้องทำหนังสั้นและมีงานประกวดสารคดีสั้นที่ต้องทำส่งประกวดกะเขา ถ้าใครเคยผ่านตางาน SONY YOUNG DIRECTOR AWARD ที่จัดประกวดสารคดีสั้นเป็นปีแรก คงเห็นผมเดินขึ้นไปรับรางวัลบนเวที แต่รางวัลอะไรไม่บอกครับ บอกแค่ว่า เราไม่ได้ไป ญี่ปุ่น (ชนะเลิศเขาไปดูงานที่ญี่ปุ่นกัน) เรากลับสารคาม

Brit Pop! เริ่มแทรกซึมเข้าสู่โสตประสาท

Coldplay, Travis และ Starsialor แว่วยินผ่านหูทุกวัน อาจจะเป็นเพราะความเหนื่อยหน่ายจากกิจกรรมการเรียนที่ ทรหดแลดูหนักหนา (แต่จริงๆ แล้ว ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าเรียนมากที่สุดของสาขาวิชาเลยก็ว่าได้) อาจจะเบื่อหน่ายกับฮาร์ดร็อคหนักๆ ยุค 80s แกะเพลงเล่นกีต้าร์ อยู่คนเดียวไม่มีคนเล่นด้วย ก็เลยหันเหไปฟัง ป๊อปสบายๆ และขาดไม่ได้คือ Pink Floyd ยังหล่อเลี้ยงอุดมการณ์ ได้ดีนักแล

“ตกลง เอากี่เพลงนะจารย์?”

พี่ก้อยมือเบสถามทวนว่าครั้งต่อไปเราจะซ้อมเพลงอะไรกันบ้าง

“สักสามเพลงพอครับ”

“มี Highway Star, Perfect Stranger, Can t Stop Lovin you แล้วก็แถมเพลง Smoke on The Water ไปอีกเพลงครับ”

ผมตอบกลับไป พร้อมแถมเพลงไปอีกเพลงนึง แต่หลักๆ เรากะซ้อมกันแค่ สามเพลงพอ

ไม่รู้จะเป็นยังไง กับการซ้อมดนตรีคราวหน้า

ซ้อมเสร็จแล้วเดี๋ยวผมมาเล่าให้ฟัง กับภาค 4 ครับ

สำหรับใครที่อยากจะอ่านตอนที่ 1 และ 3 เชิญครับ